- რაღაც ძალიან პირადი რომ გკითხო, შეიძლება
- არა.. – გავიცინე მე
- არავინ არ გყვარებია
- არა – მოვიტყიე მე
- არც აპირებ
- არა – ისევ ვიცრუე მე
- ხომ ვთქვი \”არა \” უნდა დაგიძახო – მეთქი
- რატომ გადამეკიდე ?
- შენ გადაკიდება არც იცი , ალბათ საყვარელო, რა არის – ისეთი ტემბრით მითხრა , ცოტა დავიბენი..
- შენ ? – ვიკითხე მე
- რა მე ? მე ზუსტად ვიცი ეგ რასაც ნიშნავს.
- არა , ეგ კი არა, შენ არ გყვარებია ?
- კი – მითხრა ორაზროვნად მან
- რა ერქვაი
- ნატალია.
- მერე ? – დავინტერესდი მე
- მოკვდა – მითხრა მშვიდი სახით და უცბად სახე შეეცვალა..
მე სალათის ფურცელი გადამცდა და ხველება ამიტყდა
- ვაიმე, რა საშინელებაა – შევშფოთდი მე
- აბა ! – მითხრა დანანებით
- რითიი
- გული გაუსკდა.
- რატომ
- არავინ არ იცის – მხრები აიჩეჩა კეტებიანმა და მოხიტო მომიჭახუნა, – ხსოვნა იყოს!

მე ძალიან დავიბენი და მეც ბოლომდე დავლიე..
- ვწუხვარ.. – როგორც იქნა ვთქვი მე
- არაფერია.. კაი ხნის წინ იყო.. დღემდე მივდივარ საფლავზე და ჰოლადიური ყვავილები მიმაქვს..
- რატომ, უყვარდაი – შემეცოდა მე
- ძალიან – თქვა კეტებიანმა და თვალზე ცრემლი მოადგა
.. ცრემლი მეც მომერია..
- იმის მერე სულ ვეძებ და სულ მენატრება..
- წარმომიდგენია – ცრემლნარევი ხმით წარმოვთქვი მე

ორივე გავჩუმდით..

კეტებიანმა კიდევ ერთი ჭიქა მოიყუდა და ცრემლები მოიწმინდა…